میسپارمت به دستان کور تقدیر
تو را باز پس میدم به خواب های آشفته نیمه شب هایم...
و می جنگم با تمام ((نمیشود))های پس از تو!
ممیزی میزنم بر اسب سفید خوابیده بر خیال تو,
تا رها شوم از این رویای خیس!
و عمیق نفس میکشم
تا خالی شود ریه هایم
از دی اکسید تنهایی بعد از تو!
باز قلم را در دستانم باله می رقصانم
تا تو بخوانی و بدانی
که چه خوشبختم هنوز!
فراموش کردنت به اندازه خوابیدن زیر سایه درختان توت
در ظهرهای تابستان
به دلم میچسبد...
فراموشت میکنم تا باز یزدانی بخواند:
((گاهی چه دلچسبه فراموشی))